Op een mooie zonnige lentedag bel ik rond de klok van tien aan bij een piepklein huisje in een gezellig straatje. Een oorverdovend lawaai is het gevolg met aansluitend een enorme dreun tegen de deur. Het is vermoedelijk een stevige hond die hier de wacht houdt en waarschijnlijk geen erg vriendelijke. Het geblaf gaat over in gesnuif en duidelijk is te horen dat het beest zich aan de andere kant van de deur op de grond laat vallen. Verder gebeurt er niets. Ik besluit nog tien minuten te wachten en dan mijn volgende klant te bellen of ik iets eerder mag komen. Zoals gezegd, het is heerlijk weer. Ik leg mijn spullen terug in de auto en posteer me op het bankje dat voor het raam staat.

Een eerste indruk zegt niet alles

Na enige tijd zie ik aan de andere kant van de straat een slungelige jongeman aankomen. De combinatie van achternaam en uiterlijk laat geen twijfel: dit is mijn slachtoffer. “Hé man”, roept hij uit de verte, “ik was een beetje te laat hoor, maar ik kon het niet helpen. Ik was nog bij mijn zoontje op de school weet je.” Als hij de sleutel in het slot steekt, doe ik voor de zekerheid maar even een stapje achteruit. Voor zover ik weet ligt de hond nog steeds op mij te wachten. Als de deur op een kier open is, wringt zich een enorme pitbull door het gat. De reus bekijkt mij met een lodderige blik en laat vervolgens zachtjes zijn staart heen en weer bewegen. Ik haal opgelucht adem, krab de hond achter een oor en volg zijn baasje naar binnen.

Nader kennismaken aan de tafel

Ik krijg koffie aangeboden en nadat deze is gearriveerd en wij aan tafel zitten, volgt een geanimeerd gesprek waarbij Maikel vertelt over zijn gezin, waarom hij ontslagen werd, waarom hij moest stoppen met het werk dat hij deed en hoe hij de toekomst ziet. Die is niet rooskleurig, want het gezin zit zwaar in de schulden en heeft een bewindvoerder toegewezen gekregen waarmee zij het niet goed kunnen vinden en die, naar zeggen, zijn werk slecht doet. Halverwege het verhaal komt de echtgenote binnen. Een blozende Hollandse meid die een stuk assertiever overkomt dan Maikel. Zij sluit aan bij het gesprek met een duidelijke gereserveerdheid waar het mijn bedoelingen betreft. We besluiten het gesprek met een nieuwe afspraak en de belofte van een plan dat als doel heeft Maikel zo snel mogelijk aan de bak te helpen.

Samen de zoekrichtingen bepalen nu het oude beroep niet meer mogelijk is

Nadat de eerste – papieren – formaliteiten zijn gepasseerd en we elkaar beter hebben leren kennen, komen de eerste ideeën op tafel voor mogelijkheden om aan de slag te gaan. Het liefste zou Maikel willen werken met dieren. Zijn oude beroep zou ook kunnen al kan dit in beperktere mate door zijn medische problemen, zoals bijvoorbeeld kou in de werkomgeving. Kou bij het werk is in deze omgeving eerder regel dan uitzondering. Minder door het weer, maar meer door de vele koelhuizen waar groenten, fruit en bloemen worden opgeslagen.

Netwerken voor een stageplek

Het werken met dieren houd mij bezig. Het is belangrijk dat Maikel weer leert wennen aan een normaal arbeidsritme en verantwoordelijkheid voor het uitvoeren van opdrachten. Ik besluit er een middag een belrondje aan te wagen. Zelf heeft Maikel al een paar maal een poging gewaagd bij de dierenwinkels in de buurt. Ik begin echter met de meest voor de hand liggende: Diergaarde Blijdorp in Rotterdam. Qua reisafstand niet zo aantrekkelijk, maar natuurlijk wel een prima plek voor dierenliefhebbers. Helaas zijn hier geen mogelijkheden, maar mijn tweede belletje naar een dierenasiel is bemoedigender. Na wat doorschakelen en minstens drie keer mijn verhaal vertellen krijg ik uiteindelijk het mobiele nummer van degene die ik hebben moet. De dame is blij verrast met het telefoontje. Zij is voor een belangrijk deel afhankelijk van vrijwilligers en zoekt iemand die graag wil aanpakken, van dieren houdt en niet bang is om vies te worden. Maikel mag op gesprek. Deze springt een gat in de lucht. Werken met dieren en vies worden. Iets mooiers kan hij zich niet indenken. Het gesprek in het asiel verloopt voorspoedig en Maikel kan als vrijwilliger aan de slag.

De volgende stap

In het gezin is inmiddels een tweede kind geboren en het kleine huisje moet worden verruild voor iets groters. De financiële problemen stapelen zich op. Het geschil met de bewindvoerder ligt bij de rechtbank en de woningbouwvereniging ziet een verhuizing wel zitten, maar niet naar een van hun woningen. In de tussentijd heeft Maikel zich onmisbaar gemaakt in het asiel. Met regelmaat heb ik even contact en iedereen is heel blij met hem. Hij komt altijd, klaagt nooit en ruimt met een grijns op zijn gezicht twee keer per week een grote berg troep op. Maar betaald werk, dat is het doel waarnaar wij streven. We solliciteren er op los, staan ingeschreven bij alle uitzendbureaus en vacaturesites, maar telkens is de boodschap duidelijk: een enorm aantal reacties ontvangen en het is in veel gevallen belangrijk dat er een goede kennis is van het Pools. Anders is samenwerken bijna niet mogelijk. Al eerder hebben we een rondje gemaakt langs de industrieterreinen in de omgeving. Maikel met een notitieblok op schoot om op te schrijven bij welke bedrijven wij denken dat er mogelijkheden kunnen zijn. Deze bedrijven gaan we bellen voor het achterhalen van contactpersonen om aansluitend een open sollicitatie te sturen.

Met creativiteit solliciteren rond Sinterklaas

Sinterklaas nadert. Ik stel Maikel voor om een ludieke actie te doen. We gaan een kaart maken met een Sinterklaasgedicht en een plaatje van Piet. Het gedicht gaat over het feit dat Piet nu tijdelijk een baan heeft, aansluitend wellicht nog even aan de bak kan bij de Kerstman, maar dat hij per 2 januari toch echt iets anders moet hebben. Op de achterkant van de kaart zetten we het cv van Maikel met zijn foto. Maikel ziet de lol in van deze actie, zeker gezien alle discussie rond Piet en zijn eigen huidskleur. We besluiten de kaart in een plastic zakje te doen, vergezeld van een kleine taai-taaipop en deze persoonlijk af te geven bij de bedrijven op onze lijst. Zo gezegd, zo gedaan. Op een middag rijden we door de omgeving om onze stapel zakjes weg te werken. En nu maar afwachten.

De andere dag al volgen er reacties en zijn er uitnodigingen voor gesprekken. En een uitnodiging voor een rondleiding bij een van de relaties van een uitzendbureau in de buurt. Helaas blijken er toch telkens weer belemmeringen die de kandidatuur van Maikel op losse schroeven zetten. Uiteindelijk blijft de actie zonder succes, al is het goede nieuws wel dat een beetje extra inspanning en creativiteit resultaat oplevert.

Het einde van het traject nadert

Nog een paar weken en dan eindigt het traject. Als het laatste verslag is geschreven en we bij elkaar zijn, bied ik Maikel aan om op persoonlijke titel verder te gaan met het traject. Ik vind hem een leuke vent en had gehoopt op een beter resultaat. Maikel omarmt het idee en roept naar zijn vrouw dat ik toch zal blijven komen om hem te helpen. Ook zij is enthousiast en met een nieuwe afspraak in de agenda en met een paar dikke zoenen op beide wangen laat ik het stel achter. Een dag voor de afspraak belt Maikel af. Hij is ziek. Een nieuwe afspraak wil hij nog niet maken. Hij belt zelf wel als hij beter is. Ik hoor niets meer. Als ik zelf nog een keer bel wordt er niet opgenomen en op mijn verzoek om terug te bellen wordt niet gereageerd. Misschien, als ik binnenkort in de buurt ben, dat ik nog eens op de bel druk. Al was het maar om te zien of de hond en ik nog steeds vriendjes zijn.

november 2016, geschreven door onze adviseur Rob Bouwman