Wie is Albert Kuntze?

Met mijn 77 jaar ben ik de nestor van Fith. Ik heb een zoon en mijn vrouw heeft twee dochters uit een eerdere relatie. Samen hebben we 7 kleinkinderen. Mijn vrouw en ik delen een grote passie voor Italië. We hebben een vakantiehuis aan het Gardameer waar we erg graag komen. Het voelt er als thuiskomen. Verder dansen we graag – ballroom en Latin – en mijn vrouw kan geweldig goed piano spelen. Vroeger deed ik aan mountainbiken en ging ik letterlijk wel eens over de kop in de bergen. Nu geniet ik van rustigere fietstochten.

Wat heb je hiervoor zoal gedaan?

Na mijn studie bedrijfskunde begon ik bij het ministerie van Justitie, waar ik me vooral bezighield met reorganisaties. Geweldig werk, maar na jaren begon het toch te vervelen. Het voelde als altijd maar rechtdoor rijden, terwijl ik juist graag een zijweg in wilde slaan. In 1988 maakte ik de overstap naar Binnenlandse Zaken, waar ze een manager zochten voor de afdeling paspoorten. Eén eis: vooral géén ervaring met paspoorten. Perfect voor mij dus! Omdat ik een team aanstuurde zonder inhoudelijke kennis, kon ik me volledig richten op het coachen van mensen. Ik herinner me nog goed een financieel medewerkster die een bestedingsplan moest maken, terwijl ze hier weinig ervaring mee had. We gingen samen aan de slag en het plan werd goedgekeurd. ‘Ik wist niet dat ik dit kon!’ riep ze. Dat warme gevoel, mensen hun eigen kracht laten ontdekken, dat is wat me drijft. Via diverse omwegen kwam ik uiteindelijk bij de Voedsel en Waren Autoriteit terecht, waar ik de functie van regiodirecteur bekleedde. Een jaar voor mijn pensioen ben ik op eigen verzoek teruggetreden en ging ik leidinggevenden coachen. Eigenlijk is daar mijn tweede carrière begonnen.

Hoe ben je bij Fith terecht gekomen?

Het klinkt onwaarschijnlijk, maar dat was via mijn kapper. Hij was gedeeltelijk arbeidsongeschikt en werkte nog maar drie dagen. Toen ik vroeg hoe het met hem ging, vertelde hij over het tweede spoor, een term die toen nog nieuw voor me was. Hij werd begeleid door Fith. ‘Misschien is dat ook wel iets voor jou,’ zei hij. ‘Je bent toch met pensioen?’ Die tip leidde tot een fantastisch gesprek met Richard Roth, de toenmalige directeur. We hadden direct een klik en ik tekende ter plekke. Dat is alweer ruim tien jaar geleden.

Waarom past het Fith werk jou zo goed?

Het concept van ervaren adviseurs die hun levenservaring inzetten, spreekt me enorm aan. Als je iets tegenkomt, denk je vaak: dit herken ik, hier kan ik wat mee. Ik ben van nature dienstbaar. Mijn eigen bedrijf heeft niet voor niets als motto ‘Dienstbaar aan jouw ont-wikkeling’. Dat streepje is bewust: het gaat om ont-wikkelen, mensen helpen hun beschermende wikkels of lagen af te pellen. Veel van mijn kandidaten worstelen met een gebrek aan zelfvertrouwen. Ze zitten gevangen in negatieve patronen. Door écht te luisteren en de juiste vragen te stellen, help ik ze daar stap voor stap uit. Ik werk nog steeds met plezier zo’n 20 uur per week. Het houdt me fit, zonder h! Ons motto ‘werk als medicijn’ klopt helemaal voor mij.

Waar ben je het meest trots op?

Ik begeleidde laatst iemand die het zwaar had, ook privé. Voor ons volgende gesprek gaf ik haar een opdracht: schrijf op waar je trots op bent. ‘Moeilijk!’ was haar eerste reactie. Maar ze kwam terug met een vol A4’tje. ‘Ik moest mezelf ertoe dwingen,’ vertelde ze, ‘maar gaandeweg ontdekte ik hoeveel ik eigenlijk al bereikt heb. Ik kan zoveel meer dan ik dacht!’

Ik werk regelmatig met mensen met PTSS, vaak uit de politiewereld. De politie erkent het inmiddels als beroepsziekte. Deze mensen hebben vreselijke dingen meegemaakt maar willen dolgraag bij de politie blijven, dat blauwe hart! Als je hun verhalen hoort, vraag je je af of een tweede spoor wel zin heeft. Toch blijkt na onderzoek vaak dat het wel degelijk kan. Ik heb er veel over gelezen en verdiepende workshops gevolgd. Mijn kracht ligt in luisteren zonder oordeel, geduld tonen en de juiste vragen stellen. Het herstelproces verloopt grillig; de ene dag gaat het goed, de volgende zijn we terug bij af. Dan is geduld cruciaal. We proberen het opnieuw, nu met de wetenschap dat het beter kán gaan. Vertrouwen is de basis van alles.

Wanneer is jouw dag geslaagd?

Er was een kandidaat die een belangrijk gesprek op haar werk moest voeren. We bereidden het samen voor met een rollenspel. De volgende dag vroeg ik hoe het gegaan was. ‘Geweldig!’ zei ze. ‘Ik stelde me voor dat jij op mijn schouder zat en me af en toe iets influisterde. Het gesprek is perfect verlopen!’ Eigenlijk eindig ik altijd met een goed gevoel na een dag met kandidaten. Het draait allemaal om mentale gezondheid, dat ont-wikkelen waar ik het over had. Psychische problemen beïnvloeden álles in je leven. De uitdaging is om voor ieder individu de juiste aanpak te vinden, dat ene gaatje waardoor je de negatieve spiraal kunt doorbreken. Dat geldt voor iedereen, maar zeker voor mensen die psychisch kwetsbaar zijn.