Sinds enige tijd ben ik officieel chauffeur. Ik mag taxi’s besturen en busjes voor personenvervoer tot 8 personen. En dat alles dankzij één van mijn klanten…

De eerste kennismaking

Zo rond de Kerst maakte ik een eerste afspraak met Mohammed. Hij was zeer wantrouwig en wilde alleen afspreken op het kantoor van de familieadvocaat. Wat mij betreft was dat geen probleem. Op het afgesproken tijdstip verscheen Mohammed in het gezelschap van zijn vrouw, schoonvader en dochter. Eenmaal in het kantoor sloot ook de advocaat aan. Het werd een vreemd gesprek vol spraakverwarringen en heen en weer gediscussieer. Tussen de bedrijven door werd mij in het oor gefluisterd dat Mohammed nu toch eindelijk weer eens aan het werk moest.

Ook de volgende afspraken vonden plaats bij de advocaat en met hetzelfde gezelschap. Toen we dit zo’n vier keer hadden overleefd, besloot ik dat het tijd werd om een andere weg in te slaan. Aangezien het kantoor van de advocaat kilometers verwijderd was van de woonplaats van Mohammed stelde ik voor om af te spreken bij Mohammed thuis. Dit bleek niet bespreekbaar. Om goed te kunnen zoeken naar passend werk vond ik het toch wel belangrijk dat we in de omgeving aan de slag zouden gaan. Uiteindelijk spraken we af op een openbare locatie, op verzoek van Mohammed.

Cursus Nederlands

Bij elke afspraak kwam de vrouw van Mohammed mee. Op zich was dat heel plezierig, want in tegenstelling tot haar man, sprak zij uitstekend Nederlands. Tijdens de gesprekken bleek al snel dat Mohammed dolgraag ook goed Nederlands wilde leren. Nu zijn kinderen groter werden, voelde hij zich een buitenbeentje in de familie. Alleen hij beheerste niet de Nederlandse taal. Ik beloofde hem te zien wat ik kon doen.
Weer thuisgekomen zocht ik op internet naar mogelijkheden en belandde al snel bij het ROC. Informatie leerde dat Mohammed meer dan van harte welkom was voor een cursus Nederlands en dat hij nagenoeg kosteloos kon instappen. Zo gezegd, zo gedaan en eigenlijk was dit succesje een eerste scheur in het wantrouwen van Mohammed. Kennelijk was ik dan toch wel tot iets in staat.

De wens om chauffeur te worden

In de tussentijd probeerden wij natuurlijk ook te zoeken naar passend werk. De lichamelijke conditie van Mohammed ging echter met flinke stappen achteruit en tweemaal in de week naar school hakte er dan ook stevig in. Bij elke ontmoeting toonde Mohammed trots zijn lesboeken en schriften. Hij deed het uitstekend en haalde prima cijfers. Toen de meeste leerlingen door bezuiniging moesten opstappen, mocht Mohammed, door de goede resultaten, nog een jaar verder. Langzamerhand ontstond er een stevige band tussen ons beiden en gebeurde het zelfs dat Mohammed alleen naar een afspraak kwam. Op een dag reden we door de omgeving en bekeken de industrieterreinen in de buurt om te zien of er bedrijven waren waar werk zou kunnen zijn. Onderweg vertelde Mohammed dat hij wel graag chauffeur zou willen zijn. Niet als koerier, want sjouwen met pakketten zou te zwaar zijn. Maar vervoer van schoolkinderen of ouderen leek hem wel wat. Ik legde uit dat je daarvoor in het bezit moet zijn van een chauffeurspas en dat je die alleen kunt krijgen door het volgen van een cursus en een examen. De weken daarna bleef Mohammed aangeven dat hij heel graag als chauffeur aan de slag wilde. Ik besloot daarom contact op te nemen met zijn contactpersoon bij UWV. Ik had inmiddels een traject uitgezocht waarbij, na behalen van het diploma, een baangarantie zou zijn. Dit zag het UWV echter niet zitten, tenzij ik met hele goede argumenten zou komen. En schriftelijk. Dus was het de beurt aan mij om een goede motivatie te schrijven. Na nog wat heen en weer bellen en elkaar bestoken met argumenten voor wel of niet, kwam uiteindelijk het verlossende woord: toestemming om een cursus te volgen. Ik heb zelden iemand zo blij gezien als op dat moment Mohammed. Hij bezwoer bij hoog en bij laag ongelooflijk goed zijn best te zullen doen en beloofde mij levenslang gratis vervoer als hij geslaagd zou zijn.

De dag van het examen

De dag kwam dat er theorie-examen moest worden gedaan. Door een misverstand werd Mohammed van het goede naar het verkeerde adres gestuurd. Daardoor verstreek de examentijd en was hij gezakt. Een paar weken later mocht het opnieuw. Nu was Mohammed wel op tijd op de goede plek, maar… helaas. Hij zakte. Toen ik hem sprak vertelde hij hoe moeilijk het examen was. ‘Onzin’, zei ik. “Ik geloof er niets van. Maar ik neem de uitdaging aan en ga ook mijn chauffeurspas halen. Kijken wie het eerste slaagt en als ik slaag heb jij nooit meer een excuus om te zakken.” Ik kon natuurlijk niet meer terug en meldde mij daarom aan voor de cursus chauffeur bij een rijschool in de buurt. Al voor de cursus begon had ik mij opgegeven voor het examen, want ik wilde snel klaar zijn. Op woensdag en donderdag zat ik in de klas om op maandag al theorie-examen te doen. En gelukkig slaagde ik. Vlak na mij moest ook Mohammed op voor het examen. En ook hij slaagde. Nu nog de praktijk. Ik kon sneller examen doen en had mijn pas dan ook eerder. Inmiddels was wel het UWV-traject afgelopen. Ik meldde dit op het kantoor van Fith met het verzoek om het traject nog even open te houden in afwachting van het slagen voor de chauffeurspas. Dat mocht.

Nu nog het praktijkexamen

Op een mooie zomerdag was het de beurt aan Mohammed om rijexamen te doen. Voor de zekerheid ging ik mee naar binnen om mijn verhaal te doen bij de examinator. Die vond het alles wat vreemd. Meerijden mocht ik zeker niet en nu tegen de examinator aanpraten was eigenlijk al ver over de schreef. Ik ben dus maar snel naar buiten gegaan om samen met Mohammeds vrouw en dochter de gebeurtenissen af te wachten. Uiteraard pas nadat ik kans had gezien wat achtergrondinformatie tussen de oren van de examinator te plaatsen. Het duurde lang voordat de auto terugkwam bij het CBR. Een nerveuze Mohammed wandelde achter de examinator aan. Deze gaf mij een vette knipoog en stak buiten het zicht van Mohammed zijn duim naar mij op. Geslaagd dus! Na een minuut of tien kwam Mohamed stralend naar buiten en liet zich omstandig door ons feliciteren. Nu zou alles goed komen.

Oren en ogen openhouden

Helaas bleek het ook weer niet zo eenvoudig om de chauffeurspas aan te vragen. Ik bood aan om te helpen, maar dat was niet nodig, dat zou worden geregeld door de school. Het duurde en duurde. De aanvraag rolde van het ene misverstand naar het andere. En dat terwijl er twee sollicitatiegesprekken waren geweest met een positief resultaat. Door het ontbreken van de chauffeurspas verliep het aanbod van beide werkgevers. Wel was er de toezegging dat er in januari van het volgende jaar weer mogelijkheden zouden zijn. Dit bleek echter niet het geval. Samen met Mohammed heb ik nog gezocht in de omgeving naar werk als chauffeur in het personenvervoer. Helaas konden wij niets vinden en ook de beloofde werkgarantie bleek ver te zoeken. Een aantal malen heb ik nog contact gezocht met het bedrijf dat de garantie had gegeven en uitgelegd dat ik voor het sluiten van het traject al ruim een jaar over tijd was. Zij hebben mij beloofd te zullen blijven zoeken en pas te stoppen als Mohammed een baan heeft. Ik heb met Mohammed afgesproken dat ik mijn ogen open houd en hem zal informeren als er zich kansen voordoen, want ook voor mij kan het traject pas echt worden gesloten als Mohammed aan het werk is. Dat ben ik aan mijn beroepseer als chauffeur verplicht!

juli 2016, geschreven door onze adviseur Rob Bouwman